Het inzicht dat mijn kijk op vrijheid voorgoed veranderde

Waarom zoveel mensen hun vrijheid verliezen zonder het te beseffen...
... en hoe ik besliste dat het voor mij anders moest.

Het inzicht dat langzaam vorm kreeg

Tijdens mijn studies in Tilburg raakte ik gefascineerd door één vraag:
Hoe komt het dat zoveel mensen vastlopen in een leven dat ze eigenlijk niet willen?

Dat was geen existentiële crisis. Het was een rustige maar volhardende gedachte die bleef terugkomen. Ik observeerde hoe medestudenten spraken over hun toekomst. Er was ambitie, avontuur, ondernemerschap. Maar zodra het ging over “later”, kwamen we steeds uit bij hetzelfde scenario: een vaste job, een gezinswoning, stabiliteit.

Alsof die route vanzelfsprekend was en niemand zich echt vragen stelde bij de prijs die eraan vasthangt.

Maar dat deed ik wél.

Het moment dat “eigengereid” ineens betekenis kreeg

Het was in die periode dat mijn docenten mij “eigengereid” noemden. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, kende ik het woord niet en wist eerst niet of ik mij gevleid of bezorgd moest voelen. Tot ze het toelichtten:

“Eigengereid, Yana, is geen koppigheid. Je blijft luisteren, je neemt advies mee, maar uiteindelijk volg je je eigen richting. Je hebt je doel voor ogen, en je gaat er recht op af maar altijd met je ogen open.”

Dat gesprek heeft veel in beweging gezet. Het gaf taal aan iets dat ik altijd had gevoeld maar nooit had benoemd: ik wíl begrijpen, ik wíl luisteren, maar ik kan mezelf niet dwingen een pad te volgen dat niet klopt.

Dat inzicht werd nog scherper toen ik terugdacht aan mijn stage het jaar voordien.

De stage-ervaring die meer onthulde dan een score

Tijdens mijn stage vroeg mijn begeleider me op een dag, duidelijk trots op zijn afdeling:
“En, Yana, wat vind je hiervan?”

Ik vroeg eerlijk: “Mag ik eerlijk zijn?”
Zijn antwoord was enthousiast: “Natuurlijk.”

Waarop ik zei wat ik dacht, zonder politieke omwegen:
“Het is niet mijn ding. De hele dag achter een computer zitten… Ik zou het niet kunnen. Maar chapeau voor jouw team.”

Ik kreeg prompt 5/10.
Niet omdat ik slecht werk had geleverd, maar omdat eerlijkheid niet in de mal paste.

Toen begon het te dagen:
Ik ga dit mijn hele leven niet kunnen doen. Voor een baas werken. Voor structuren die geen ruimte laten voor nuance, vragen of richting en waar goedbedoelde eerlijkheid wordt bestraft.

Dat was het zaadje.

De vraag die alles kantelde

Vanuit die ervaringen stelde ik mij één cruciale vraag: Waarom zijn zoveel mensen afhankelijk van hun baas?

Hoe meer ik observeerde, hoe duidelijker ik zag dat de gezinswoning voor veel mensen geen start van vrijheid is, maar het einde ervan.

Niet omdat een huis verkeerd is. Maar omdat de lening hen vastzet.

Die maandelijkse afbetaling bepaalt alles:

• mensen blijven in jobs die hen leegtrekken

• ze durven minder risico’s nemen

• ze slikken situaties die eigenlijk niet oké zijn

• ze maken keuzes vanuit verplichting, niet vanuit verlangen

Het is niet het huis dat hen beperkt. Het zijn de verplichtingen die eraan gekoppeld zijn.

Als je lening zwaar is, kan je niet vertrekken.
Je kan geen risico nemen.
Je kan niet kiezen voor jezelf.
Je kan niet ademen zonder toestemming van het systeem.

En dat was het moment waarop ik wist: ik wil mijn vrijheid nooit moeten inleveren voor een bank of een werkgever.

Waarom ik zo vroeg mogelijk ben begonnen

Toen dat besef eenmaal helder werd, wist ik dat ik het anders moest aanpakken. Niet later, maar nú. Vóór ik ooit vast zou zitten. Want vrijheid ontstaat niet plots op je 40ste. Vrijheid bouw je laagje per laagje, vanaf je jong bent.

In mijn laatste jaar in Tilburg besloot ik daarom samen met mijn man een bouwgrond te kopen.
Hij werkte al een jaartje en legde maandelijks een stukje opzij voor onze toekomst. En ik had al een aardige som gespaard door steeds gewerkt te hebben als jobstudent. We bundelden alles wat we hadden.

Geen erfenis of cadeautjes. Gewoon twee jongeren die begrepen dat het beter was om vroeg te bouwen dan om later gevangen te zitten.

Dat stuk vind ik belangrijk:

• Je hoeft niet alles te weten om te beginnen.

• Je hoeft niet rijk te zijn om een slimme keuze te maken.

• Je moet vooral begrijpen wat je vrijheid beschermt.

Mijn doel was eenvoudig:
Niet afhankelijk zijn van een bank, zodat ik ook nooit afhankelijk zou worden van een baas.

Een huis bouwen zonder onze vrijheid op te geven

Ons plan was eenvoudig: zelf bouwen, stap voor stap, met ons eigen geld, zodat we pas helemaal op het einde een kleine lening nodig hadden.
Terwijl leeftijdsgenoten volop fuifden, kochten wij bouwmaterialen met het geld dat binnenkwam. We spaarden, werkten en deden voort.

Mensen verklaarden ons gek. Ze noemden ons "Les jeunes" ... (we wonen in Wallonië).

Pas toen ons huis er eindelijk grotendeels stond, sloten we op moment van de afwerking een lening af die zo laag was dat ze ons nooit kon vastzetten. We leenden het maximale bedrag om fiscaal maximaal terug terug te trekken.

Een strategische keuze. Want al zouden we beiden onze job verliezen, het bedrag was zo laag dat we het op elk moment konden afbetalen.

Dat voelde als echte rust.
Niet de rust van luxe.
Maar de rust van autonomie.

En dat gevoel, wens ik iedereen toe !

Vrijheid is geen toeval

Het vroege inzicht dat je geen vrijheid hebt als je afhankelijk bent van een bank, is één van de belangrijkste lessen uit mijn leven geweest. Het heeft mijn manier van denken voorgoed veranderd.

Ik zag dat vrijheid zelden verloren gaat door grote fouten.
Vrijheid gaat verloren door verplichtingen die te vroeg te zwaar worden.
Door leningen die je vastzetten.
Door banen die je moet blijven doen, niet omdat ze kloppen, maar omdat je geen keuze hebt.

Vrijheid heeft niets te maken met miljoenen.
Vrijheid heeft alles te maken met ruimte in je leven om keuzes te maken.
Vrijheid is geen lot, maar een systeem dat je moet bouwen wanneer je jong bent. Niet wanneer je vastzit.
En die ruimte moet je beschermen.

Hoe dat inzicht later alles verklaarde

Jaren later, toen ik professioneel in vastgoed terechtkwam, vielen de puzzelstukken opnieuw in mekaar.
Ik zag exact hoe mensen vastliepen.
Niet omdat ze verkeerde intenties hadden, maar omdat ze niet begrepen hoe financiële afhankelijkheid ontstaat.

Wat voor mij een helder inzicht was, bleek voor velen een blinde vlek:
Mensen verliezen hun financiële vrijheid op het moment dat ze hun eerste huis kopen omdat ze niet begrijpen wat de werkelijke impact ervan is.

Wat voor mij begon als een intuïtief besef werd uiteindelijk een fundament van wat ik in Urbanya wil meegeven:

Je kan niet vrij leven als je niet begrijpt hoe financiële afhankelijkheid ontstaat.

En net dat wilde ik doorbreken.

Wat je in de volgende blog kan lezen

In mijn volgende blog vertel ik hoe dit inzicht mij niet alleen richting vastgoed bracht, maar ook richting Spanje.
En hoe één beslissing op het juiste moment mijn missie vormde om kopers te beschermen en hen te helpen hun vrijheid te bewaren.